Ik hoor bij de eerste bewoners van de Inktfabriek.
We hebben het pand in 1980 gekraakt.
Wij troffen destijds een verwaarloosde fabriek aan met dikke inktkorsten op de vloer en pigment in alle hoeken en gaten. We hebben bergen verzet en stormen doorstaan.
Ik heb heel wat mensen zien komen en gaan. Afscheid nemen vond ik vaak is moeilijk maar het is ook inspirerend dat de dynamiek steeds verandert.

De diversiteit in ons huis is voor mij  onontbeerlijk.
Onze jongste bewoner (net 7) komt dagelijks buurten.
Ik ben één van de oudste (57)  maar mede dankzij mijn medebewoners blijf ik op up to date.
Deze manier van wonen met al die verschillende leeftijden en woonvormen zou ik iedereen willen toewensen. We zorgen voor elkaar en houden elkaar scherp.
Ik hoop dat we nog jaren op deze manier kunnen samenwonen want daar wordt de wereld een klein stukje liefdevoller van.